Voorstellen

Ik ben YoPi. 43 jaar. Getrouwd en een hond. Geboren en getogen in een klein dorp in het oosten van het land. Na de lagere school ben ik naar de Mavo gegaan in een iets groter drop. Ik was rebels, eigenlijk nog wel. Na de Mavo heb de doktersassistente opleiding gedaan. Ben gaan samen wonen in een dorp en ben gaan werken in een ziekenhuis in de stad. Om een lang verhaal kort te maken, het ging uit en via via heb ik mij man leren kennen en ben in de randstad terecht gekomen. 

Daar ben ik terecht gekomen bij mijn laatste werkgever. Met veel plezier heb ik daar gewerkt. Ik moest wel wennen aan "de mentaliteit" van het westen. Na een jaartje of zo ging de directeur weg en kregen we een nieuwe. Je kent ze wel; snel, glad, knap, snelle babbel. ( zo een die een eskimo een koelkast kan verkopen) Ik kon in iedergeval niet echt lekker overweg. 

Ik heb me daar de blubber gewerkt tot ik een longontsteking kreeg anderhalf jaar geleden. die maar niet echt lekker wegging. Bleek dat er meer achter zat en ik in een burnout kwam. Daar ben ik weer helemaal uit. Ik zie het weer helemaal zitten ondanks alles. En dat alles gaat nu komen.

Op een gegeven moment besloot de directie de boel om te gooien. Deze veranderingen waren erg nadelig voor het personeel. Ik heb me hier herhaaldelijk negatief over uitgelaten, zelfs de OR ingeschakeld. Hiervoor heb ik een waarschuwing gehad. Maar een collega besloot over mij te klagen bij de directie. 

Na 6 jaar dienst werd ik bij de directeur geroepen. En wel op vrijdagsmiddag half vijf. Hij zei het volgende: Jolanda, jij bent niet goed voor de ontwikkeling van ons bedrijf en wij zijn niet goed voor jou ontwikkeling. Hier is een vaststellingsovereenkomst. Lees het goed door en laat je goed informeren.

In mijn hoofd ging het gelijk mis. Het leek wel een soort van kortsluiting. "Zie je ze willen van me af f%#%&##ck x10!!!!!! Rustig blijven Rustigblijven rustig blijven!!!!!" Dus zeg ik: ik lees dit thuis goed door, ik zeg hier ff niets over. (Goed gedaan meissie die psych heeft echt geholpen.) 

Ik ben naar huis gereden lekker overstuur natuurlijk. (Wat een verraders, kut kut kut ik heb geen baan meer. En nu kut kut kut. Wat nu.) Thuis ben ik het maar eens allemaal door gaan lezen. Wat blijkt: ik mag per direct weg met  twee maanden loon door betaald. Dat is mijn opzeg termijn. En ik krijg zes maanden bruto. Nou dat kwam mooi uit, ik wilde toch al weg en dan ook nog geld mee krijgen. Dat moesten we dan maar doe. Laten we ff duidelijk zijn. Ik stond niet te juichen hoor. Ik voelde me zwaar genaaid en niet eens lekker. Natuurlijk heb ik zitten janken maar wat moest ik anders...... Met zo'n verklaring heb je recht op een uitkering, als ik niet zou tekenen dan zou mijn leven daar zuur gemaakt zijn. De keuze leek me logisch. Ik ben dan ook gelijk gaan solliciteren. 

Als eerste ben ik gaan solliciteren op een opleidingsplaats. Omdat ik toch niets te doen had heb ik gebeld om te vragen of ik twee weken mee kon lopen als een soort van stage. Zo konden we beide zien of we bij elkaar pasten. Ik heb daar veel geleerd, mijn beste kant laten zien, alles aangepakt. Mooie brief en cv gestuurd. En ja hoor ik mocht op gesprek komen. Met gierende zenuwen, knikkende knieën daar naar toe. Wat een k.u.t. Gesprek was dat zeg. Volgens mij moest ie me niet of zo. Maar ze zouden vrijdag rond 8.15 bellen. 

Tjezus wat een zenuwen heb ik gehad tot die vrijdagmorgen. Om 7.00 de wekker gezet. (Je moet toch helder zijn als ze bellen) Om 8.30 nog niets gehoord. Hartkloppingen en alles dus ben ik de hond maar uit gaan laten. Ja hoor, om 09.15 eindelijk dan. Heel formeel, we hebben iemand gekozen die beter in het profiel past. EN BEDANKT. Heb ik daar zoveel energie in gestoken, en dan helemaal nix. Dus loop ik daar op het hondenveld. Gelukkig loop je daar niet alleen. Het zijn mensen die je elke dag ziet en we weten alles van elkaar. En kon ik me lekker ff laten gaan.

Ondertussen had ik nog wat lopen hier en daar. Ik zou wel werk vinden. Maar ook die liepen uit op afwijzingen, al op de brief of na gesprekken. 

Halverwege de tweede maand dat ik thuis zat begon ik toch een beetje in paniek te raken. Op naar de uitzendburo's in de stad. Mijn god zeg wat is daar gebeurd in de afgelopen jaren? In mijn geheugen kwam je binnen, werd je jas aangenomen, mocht je gaan zitten en kreeg je een bakkie. Dan pas kwam de vraag: wat kunnen we voor u doen. Nu, kom je binnen niemand staat op, uiteindelijk vraag iemand: wat komt u doen. NOU WAT DENK JE? Ik ben op zoek naar werk! Hij: wat dan? Ik: nou ik ben doktersassistente maar het maakt mij niet uit welk werk. Hij: daar doen wij niet in, iets anders? Ik: maakt mij niet uit, bollen pellen? Hij: Daar doen wij ook niet in, dan moet je bij een ander zijn. 

Kun je voorstellen hoe de moed mij in de schoenen zonk? Het werd nog erger want dit gebeurde niet alleen bij de eerste, ook soortgelijk bij de volgende en de volgende en de volgende. Toen ging mijn telefoon, een vriendin met telepetatische gave belde. Hoe het met me was? Ik ben lekker ingestort, midden in het dorp. Gelukkig had ik mijn zonnebril op. Linea recta ben ik naar haar gefietst en lekker als twee wijven hebben we alles wereldproblemen opgelost en was ik weer helemaal postivo. 

Zo swingt mijn mo(e)od alle kanten uit. Ik kan gaan van zwaar depri, zonder eigenwaarde naar hoog euforisch bedenkend wat ik allemaal van die oprot premie kan doen en dat allemaal binnen een minuutje. Al overheerst de laatste weken toch wel het laatste. Ik begin na al die sollicitatie's er de lol van in te zien.

Natuurlijk moest ik mijn uitkering aan vragen bij het UWV. Daar krijg je ook niemand meer te zien de eerste drie maanden. Daar was ik zeer over verbaasd. Na het doorlezen van mijn rechten en plichten moest ik helemaal lachen,  ik moet vier sollicitatie activiteiten doen in de vier weken!!!!! Vind ik heel weinig. 

Ondertussen solliciteer ik een beetje in het rond. Voor het UWV was ik de eerste week al klaar. Ben ondertussen weer op gesprek geweest, na een week zou ik iets horen. Na ruim een week nog niets gehoord dus vandaag maar eens gebeld. Ja, je hoort vandaag van ons. Nog geen half uur later had ik een mail dat alles een week opschuif vanwege de vele kandidaten, gesprekken en bla bla. 

Ondertussen voel ik me weer schuldig dat ik niet werk. Mijn huis is dan ook nog nooit zo schoon geweest. Wat trouwens een fijne bijkomstigheid is. Kunnen mijn hormonen zich ook lekker uitleven.

Ik ben nu mijn blog gestart om jullie een beetje op de hoogte te houden van mijn sollicitatie perikelen en alles wat ik verder te melden heb en ik anders toch niets te doen heb.